• En varios países xa se estableceron prohibicións aos plásticos desbotables e microplásticos en artigos de coidado persoal, pero preocupan especialmente as microfibras, o tipo máis abundante de microplásticos en augas residuais e augas doces, téndose identificado no tracto intestinal do zooplancton.
• Estímase que ao redor do 35% dos microplásticos que acaban nos océanos teñen a súa orixe no lavado de téxtis sintéticos.
• Unha posible solución é desenvolver sistemas nos fogares para evitar que os microplásticos se liberen nas liñas de alcantarillado ou no medio ambiente, existindo tecnoloxías que poden eliminar o 97% das microfibras.
• Apúntase tamén á posibilidade de explorar a aplicación de gravames sobre teas ou produtos con altas emisións de microfibras para axudar a financiar os custos crecentes do tratamento desta problemática.

Cerceda, a 26 de marzo de 2020.- Moitos dos plásticos que se consumen no mundo terminan en ríos, lagos e océanos. Co paso do tempo, degrádanse e despréndense dos mesmos partículas máis pequenas chamadas microplásticos, que son todas aquelas dun tamaño menor a 5 mm. As análises de auga e sedimentos revelan que estas micropartículas  estendéronse masivamente polos ecosistemas mariños e de auga doce, así coma nos solos.

Outros microplásticos engádense directamente a  artigos de tocador e cosméticos, e chegan ao medio ambiente a través das augas residuais dos fogares. Así mesmo, estas minúsculas pezas tamén poden xerarse durante a abrasión de obxectos plásticos, como a erosión das llantas ao rodar sobre o asfalto ou o rozamento dos téxtis sintéticos durante o lavado.

Os microplásticos veñen nunha gran variedade de tamaños, cores e composicións químicas, e inclúen fibras, fragmentos, gránulos, escamas, láminas ou espumas, e ingresan aos corpos de auga a través de diferentes vías, por exemplo a escorrentía de terras contaminadas, as augas residuais municipais ou a deposición atmosférica.

As microfibras, consideradas o tipo máis abundante de microplásticos en augas residuais e augas doces, preocupan especialmente. Identificáronse no tracto intestinal de zooplancton, organismos que viven nos leitos dos ríos e mexillóns, e poden provocar un bloqueo intestinal e a morte por inanición destes animais.

ENFOQUES PARA FACER FRONTE A ESTE DESAFÍO

En varios países xa se estableceron prohibicións aos plásticos desbotables e microplásticos en artigos de coidado persoal. Non obstante, a contaminación por microplásticos  a partir do lavado de pezas sintéticas suscita outros desafíos. De feito, estímase que ao redor de 35% dos microplásticos que acaba nos océanos procede do lavado de téxtis sintéticos.

Así o asegura Javier Mateo-Sagasta, coordinador de calidade da auga do Instituto Internacional de Xestión do Auga e coautor do estudo en alianza co Programa da ONU para o Medio Ambiente, quen explica que “unha posible solución é desenvolver sistemas nos fogares para evitar que osmicroplásticos se liberen nas liñas de alcantarillado ou no medio ambiente; existen tecnoloxías que poden eliminar o 97% das microfibras".

Manifesta que se fai necesaria unha lexislación efectiva máis aló dos artigos de tocador, xa que, ata o de agora, as microfibras quedaron completamente fóra do ámbito das políticas. “Necesitamos explorar a aplicación de gravames sobre teas ou produtos con altas emisións de microfibras para axudar a financiar os custos crecentes do tratamento deste problema”.

Pola súa banda, Josiane Nikiema, líder do grupo de investigación sobre economía circular e contaminación da auga no Instituto Internacional de Xestión do Auga e coautora do estudo, incide en que  “o tratamento das augas residuais e a escorrentía, e a xestión segura dos lodos das depuradoras son fitos clave no camiño cara ao logro destes resultados. A adopción e a implementación das solucións deben estar respaldadas pola lexislación, tecnoloxías sólidas, instrumentos económicos, educación e conciencia que impulsen un cambio real sobre o terreo”.

Fonte e imaxe: ONU Medio Ambiente