• Unha das conclusións do estudo parte da premisa de que a acumulación de microplástico no medio mariño expón aos seus habitantes á inxesta accidental de plástico, especialmente aos organismos planctívoros.
• Entre as variables analizadas, prestou atención á cor dos plásticos, deducindo unha relación directa entre o tempo de exposición ao medio mariño, a decoloración e a fragmentación, especialmente destacable en pezas brancas e de tonalidades claras.
• Se ben se ten observado con frecuencia que a forma de plástico dominante no medio mariño é de tipo fibra, o certo é que a información dispoñible preséntase de xeito moi dispersa, sendo difícil entender a magnitude da abundancia deste tipo de contaminación emerxente.
• Nos mares de Groelandia e Barents, a circulación termohalina sofre un proceso de subducción cara a augas máis profundas que conduce aos refugallos de plástico flotantes cara a un canellón sen saída no océano Ártico.

Cerceda, a 12 de setembro de 2019.- Elisa Martí Morales, unha moza investigadora da Universidade de Cádiz e adscrita ao Campus de Excelencia Internacional do Mar (CEI-Mar), ademais de alumna da Escola de Doutorado EIDEMAR, indica na súa tese “Microplásticos nas augas superficiais do océano global”, que foi cualificada “cum laude”, que o Ártico é un canellón sen saída para os microplásticos e formula un modelo para planificar políticas medioambientais.

O seu traballo desenvolveuse en tres eixes fundamentais: ofrecer a primeira imaxe da distribución de fibras no ecosistema mariño; analizar a magnitude e distribución dos microplásticos no océano Ártico e o mar Rojo, e establecer un indicador ecolóxico do risco de achado e consumo de plásticos polos organismos mariños; información que podería axudar a coñecer a vulnerabilidade dos ecosistemas e guiar así as estratexias medioambientais.

O estudo foi considerado como un dos máis destacados entre a produción científica vinculada a CEI·Mar e desenvolvido na Universidade de Cádiz durante este ano.

A GAMA DE CORES, A EXAME

Unha das variables elixidas neste traballo foi a cor dos plásticos, incluíndo a análise da tonalidade de máis de oito mil pezas de plástico flotantes recollidas en todo o mundo, usando para isto unha paleta de 120 códigos de cor.

Os resultados obtidos mostraron unha relación directa entre o tempo de exposición ao medio mariño e a decoloración e a fragmentación, especialmente destacable en pezas brancas e de tonalidades claras.

Observou unha gran representación de cores amarelas e marróns, probablemente asociadas a procesos de oxidación, así como un aumento de plásticos de cor azul en augas superficiais oceánicas; resultado que podería estar relacionado cunha menor detección da devandita cor polos depredadores visuais, a miúdo consumidores accidentais de plástico flotante.

Se ben se ten observado con frecuencia que a forma de plástico dominante no medio mariño é do tipo fibra, o certo é que a información dispoñible sobre esta tipoloxía particular de plástico preséntase de xeito moi dispersa, sendo difícil entender a magnitude da abundancia deste tipo de contaminación emerxente.

A investigadora recompilou máis de mil medicións de concentración de fibras procedentes da superficie oceánica, da columna de auga e do sedimento, así como dos ambientes circundantes (aire, costa, ríos e augas residuais). A harmonización desta información proporcionou a primeira imaxe de distribución de fibras no ecosistema oceánico, con concentracións que aumentan progresivamente do aire ao océano e cara aos sedimentos, e que sinala ao océano profundo como sumidoiro último de fibras sintéticas.

O ÁRTICO, UN  CANELLÓN SEN SAÍDA PARA OS PLÁSTICOS

Ademais, realizou mostraxes intensivos no océano Ártico e no mar Rojo para coñecer a magnitude e distribución dos residuos de plástico nestas áreas. As augas superficiais do océano Ártico revelaron concentracións de plástico relativamente altas nas zonas máis setentrionais e orientais dos mares de Groenlandia e Barents. Esta acumulación parece deberse principalmente ao transporte de residuos flotantes desde o Atlántico Norte a través da rama polar da circulación termohalina.

Nos mares de Groelandia e Barents, a circulación termohalina sofre un proceso de subducción cara a augas máis profundas que conduce aos refugallos de plástico flotantes cara a un calello sen saída no océano Ártico.

Unha das conclusións desta tese parte da premisa de que a acumulación de microplástico no medio mariño expón aos seus habitantes á inxesta accidental de plástico, especialmente aos organismos planctívoros.

A avaliación do estado actual dos mares e océanos a través da ratio plástico plancton como un indicador ecolóxico podería servir para guiar políticas ambientais e anticipar impactos na cadea trófica.

Fonte: CEIMAR (Campus de Excelencia Internacional do Mar)

Imaxe: Pixabay

Saúdos, Departamento de Comunicación